Badanie całunu przy pomocy informatycznych narzędzi


Eidomatyka

Informatyka jest w stanie dostarczyć podstawowych danych do naukowej analizy Całunu; zwłaszcza elektroniczna obróbka

obrazu (określana w języku włoskim terminem eidomatyki, będącym ściągnięciem eidos = wizerunku i informatyki), tj. dział nauk informatycznych, który zajmuje się metodologiami przeznaczonymi do obróbki obrazu przy pomocy komputera, obraca się ona wokół dwóch płaszczyzn zainteresowań: wydobycia treści eidetycznych (specyficznych) informacji, znajdujących się na Całunie, w celu porównania ich z ewangelicznym opisem oraz wyszczególnienie charakterystycznych cech wizerunku w celu potwierdzenia tezy iż odcisk na płótnie nie jest niczyim rękodziełem, ale znakiem pozostawionym przez zwłoki poddanego męczeństwu człowieka.

Metodologie eidomatyczne

Podstawowym założeniem eidomatyki jest wymóg odbioru obrazów pod postacią numeryczną tzn. jako dwuwymiarowych matryc świecących punkcików (pixel).

Liczba punkcików w kierunku poziomym i pionowym określa <<rozkład przestrzenny>> tj. stopień szczegółu, w jakim została przedstawiona zawartość wizerunku; rozległość przerwy zmienności świecącego natężenia określa natomiast <<ilościowość>> świetlistości, tzn. liczbę poziomów szarości (jeżeli mamy do czynienia z wizerunkami monochromatycznymi), zawartych pomiędzy czernią i bielą, które przyczyniają się do powstania wrażenia ciągłości szczegółów znajdujących się na wizerunku. Oba te parametry wpływają więc na wierność rekonstrukcji pierwotnego obrazu. Typowe wartości, stosowane w międzynarodowych badaniach naukowych, rozpatrują matryce o rozkładzie 512x512 pixel i zagęszczeniu do 256 poziomów luminancji; wartości te zostały użyte przy obróbce całunowego wizerunku, umożliwiając przedstawienie go na video z dokładnością porównywalną do dokładności procesów fotograficznych.

Wychodząc od wizerunków numerycznych, można zastosować szczególne <<algorytmy obróbki>>, w celu uwidocznienia ewentualnej obecności eidetycznych treści; w przypadku Całunu obróbka numeryczna umożliwia otrzymanie nowych dwu i trójwymiarowych wizerunków o wysokim poziomie szczegółów, niewidocznych na wizerunku pierwotnym, których większość odnajdujemy w ewangelicznym opisie.

Trzeba podkreślić, iż eidomatyczne metodologie pozwalają wydobywać informacje, które tkwią w pierwotnym wizerunku, ale które są widoczne ludzkim okiem jedynie po wprowadzeniu jakiejś sztucznej treści.

Obróbka i filtry

Celem eidomatycznej obróbki jest maksymalne uwidocznienie wewnętrznej treści informatycznej obrazów Opiera się ona na zastosowaniu zmieniających kontrast (tzn. największe wahanie luminancji) technik reskalacji poziomów szarości z następującym wzrostem zdolności rozróżniania szczegółów, lub też na zastosowaniu filtrów, dokonujących obróbki luminancji punkcika (pixel) w oparciu o wartości przyjęte przez punkt (pixel), znajdujący się obok, przy wykorzystaniu istniejącej pomiędzy nimi korelacji. Oko ludzkie jest w stanie zauważyć przypisane szczegółom różnice luminancji, kiedy mają one inną wartość związaną z czułością kontrastową. charakteryzującą odpowiedź oka.

Filtry są stosowane do obróbki głównie dlatego, aby wyeliminować <<zakłócenia>>, które deformują lub zasłaniają informatyczną treść obrazu, lub aby uwypuklić przejścia luminancji, występujące na obrzeżach obecnych w obrazie struktur.

W przypadku Całunu zakłócenia obrazu, wynikające z jego struktury oraz zmiennych kolei losu, są wyraźnie widoczne na zdjęciu nr 6 pod postacią pojedynczych punktów i plam o ograniczonych rozmiarach; do ich eliminacji użyto filtru pośrodkowego, który przeprowadza analizę punkcików (pixel) pośrodku kwadratowego okna, wymieniając wartość luminancji, jeżeli nie jest ona zgodna z przypuszczalnym przebiegiem badanej strefy. Zdjęcie nr 7 przedstawia zdjęcie nr 6 po zastosowaniu filtru pośrodkowego; wyraźnie widać brak <<zakłóceń>> punktowych, czego wynikiem jest większa czystość obrazu.

<<Przekształcenie Fouriera>>

Eidomatycznym narzędziem badawczym, które przyczyniło się do dostarczenia znaczących wyników, jest <<przekształcenie>> Fouriera, tzn. szczególny matematyczny proces, analizujący jakikolwiek obraz składający się z obrazów podstawowych o przebiegu sinusoidalnym o dowolnej amplitudzie, częstotliwości i kierunku, pozwalający na ich późniejsze odtworzenie. Posługując się prostymi słowami <<przekształcenie Fouriera>> polega w przypadku każdego obrazu na określeniu zbioru obrazów podstawowych, których nakładanie się da obraz wyjściowy.

Dzięki <<przekształceniu Fouriera>> można sprawdzać, czy w obrazie istnieją kierunki preferencyjne związane z określonymi strukturami, jak np. z ułożeniem splotu, kreskowaniem czy pociągnięciami pędzla.

W przypadku Całunu, gdyby zawarty w nim wizerunek był fałszerstwem wykonanym przez jakiegoś artystę-malarza, <<przekształcenie Fouriera>> wykazałoby preferencyjne kierunki typowe dla pociągnięć pędzla przy- komponowaniu obrazu. Zdjęcie nr 8 przedstawia obraz twarzy (nr 6) po <<przekształceniu Fouriera>>, wykazując brak kierunków preferencyjnych, które charakteryzowały by się drobnymi skupiskami świecących punkcików, rozrzuconych wokół punktu centralnego. Stąd oczywistym staje się fakt, iż całunowy wizerunek nie został namalowany przez nikogo.