Tunika z Argenteuil

     Według tradycji Tunikę - tkaną w całości - miał na sobie Chrystus podczas męki. Chociaż tkanina jest bardzo zniszczona, można stwierdzić, że ma formę szaty. Ma 122 cm długości, 90 cm szerokości poniżej ramion i 130 cm na wysokości klatki piersiowej.

Dzieje Świętej Tuniki znane są od XII wieku. Pierwszy raz została wystawiona na widok publiczny, przez biskupa Hugona z Amiens w 1156 roku w Argenteuil – około 10 km na północ od Paryża -w klasztorze NMP Pokornej. Począwszy od tej daty Święta Tunika przyciągała każdego roku do Argenteuil tysiące pielgrzymów. Szata została ofiarowana w 800 roku przez Karola Wielkiego jego córce, przełożonej klasztoru w Argenteuil. Sam Karol Wielki miał otrzymać relikwię od cesarzowej Konstantynopolu, Ireny. W 1793 roku, podczas rewolucji, pewien ksiądz ukrył Tunikę w swoim ogrodzie, gdzie przez dwa lata leżała zakopana w ziemi. Pomimo burzliwych dziejów tkanina przetrwała i jest obecnie przechowywana w zamkniętym relikwiarzu w bazylice Saint Denis w Argenteuil, czczona przez rzesze pielgrzymów.

Analizy naukowe

Już w XVII wieku Tunika była obiektem badań historycznych. Pod koniec XIX wieku i w latach 1931-34 powtórnie została poddana oględzinom. W 1933 roku opat Paul Breton pisze, że badania chemiczne pozwoliły zlokalizować na Tunice liczne ślady krwawień, których opis znajdujemy w Ewangelii: rany na wysokości ramion, pleców i w okolicy bioder. Potwierdzają to wykonane w 1934 r. fotografie. W 1995 roku stworzono zrzeszenie naukowców o nazwie COSTA*. Badacze orzekli, że tkanina jest pochodzenia wschodniego. Święta Tunika z Argenteuil stała się ponownie obiektem zainteresowania wielu naukowców, zwłaszcza Andre Mariona.

* COSTA – Komitet ds. Świętej Tuniki z Argenteuil